Work and Travel USA

“กูเกลียดงานนี้”

จะเรียกว่ายามก็ไม่ผิด ไม่ต้องใช้หัวคิดอะไรทั้งนั้นกับงานแบบนี้ ความอดทนเท่านั้นที่ได้ใช้ แล้วยิ่งโดนจับมาอยู่ในสระที่ลึกสุดแค่ 4 ฟุต ความยาวแค่ 25 เมตร ถามว่าความสำคัญของกูอยู่ที่ไหน? แขกที่มาใช้สระส่วนมากจะสงสัย ” มึงจะมาคุมทำไมสระแค่นี้? ” นั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ริมสระ แบบโดดเดี่ยวตลอดเกือบ 10 ชั่วโมงในบางวัน

แต่ก็นั้นแหละ มันเหมือนกับว่าช่วงชีวิตที่ต้องเจอกันทุกคนแต่ขึ้นอยู่กับว่าจะเจอมันตอนไหน เป็นช่วงนี้ต้องเจอกับสิ่งที่ในชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยทำมันมาก่อนหรืออาจจะเคยเจอแต่ไม่เคยคิดจะทำมันเลย ทำให้คิดได้ว่า ไหนๆก็ได้มาแล้ว จะกลัวทำไม อยากลองทำอะไรก็แค่ลองทำ พังก็ช่างมัน มันไม่เสียหายที่ได้ลอง ไหนๆก็มาแล้ว เลยได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำตั้งหลายอย่าง

เมื่อก่อนเป็นคนอ่านหนังสือนานๆไม่ได้ สมาธิสั้น ตอนเรียนหนังสือเรียนบอกตามตรงไม่สามารถอ่านให้รู้เรื่องได้เลยเพราะเป็นคนอ่านแล้วจับใจความไม่ได้เพื่อนติวตลอด แต่ในเมื่อกูต้องนั่งตรงนี้แม่งทั้งวันก็เอาหน่อยละกัน ลองหาหนังสือมาอ่าน อดทนอ่านมันจนจบ ศัพท์อันไหนไม่รู้ข้ามมันไป เน้นที่จับใจความรวมๆ สุดท้ายก็รู้เรื่องอ่านจบเล่ม ตอนนั้นดีใจชิบหาย อ่านหนังสือภาษาอังกฤษรู้เรื่อง แล้วไม่ต้องมานั่งจดความหมายศัพท์ให้วุ่นวาย ถึงจะจำไม่ได้ทุกคำแต่ก็รู้ศัพท์มากขึ้น

การใช้ภาษา ในเมื่อต้องนั่งอยู่ที่เดิมๆทุกวัน คนมาว่ายน้ำก็คนเดิมๆ เจอหน้าทุกวัน ก็ต้องมีทักทายมีคุยกันบ้าง แรกๆ ก็แค่ทัก หลังๆก็เริ่มมีบทพูดยาวขึ้น แต่เป็นคนพูดกับคนแปลกหน้าไม่เก่งอยู่แล้วถึงจะเป็นภาษาไทยก็เหอะ แต่ก็รู้สึกได้ว่าสกิลการพูดที่จากเมื่อก่อนต้องนึกคำโคตรนานกว่าจะเรียงประโยคได้ก็เริ่มดีขึ้น จากที่ออกเสียงผิดๆก็ต้องพูดให้ชัดขึ้น เพราะเขาจะฟังไม่รู้เรื่องถ้าพูดแบบเดิม ทุกอย่างมันดีขึ้นโดยตัวมันเองแค่เราพูดออกไปบ่อยๆ ไม่ต้องกลัวมัน ผิดๆถูกๆ เขาก้เข้าใจ อะไรที่เคยเรียนมาเป็น 10ปี ไม่เข้าใจแม่งสักที ก็ได้มาเข้าใจตอนอยู่นี่ ไม่รู้จะโทษหลักสูตรหรือโทษตัวเองดีที่เรียนวิชาอังกฤษมาตั้งแต่ ป.1 จน ปี4 สู้มาเจอของจริงไม่ได้เลย แค่ 2 เดือนกว่ากูเข้าใจมากกว่าอีก

ได้เพื่อนเป็นคนต่างชาติ ตอนที่เริ่มมาวันแรก ก็รู้สึกดีนะที่ระบบที่นี้จะจัดเด็กให้ประเทศเดียวกันอยู่แยกกันให้หมด จะได้เจอคนหลายๆชาติ ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่พอเอาเข้าจริง เปิดประตูปุ๊บ ความรู้สึกแม่งเหมือนตอนเจอฝรั่งแบบซึ่งๆหน้าที่ไทยอะ โครตเครียด เอาละไง คุยยังไงวะ ไปไม่เป็นเลย เครียดชิบหาย กลัวพูดไปเดี๋ยวมันจะรู้ว่าภาษากูนี่ขั้นเด็กประถมเลย แต่ก็นั้นแหละ ไหนๆก็มาแล้วอยากจะพัฒนาสกิลตัวเองใช่มั้ย จัดเลยคุยแม่งทุกอย่าง เน้นฮาๆ ตีสนิทไปก่อน สุดท้ายก็ได้ผล สนิทแทบจะกับทุกคนในบ้าน คุยเฮฮาได้ ดีใจที่สุดท้ายกูก็สามารถคุยเรื่องฮาๆ โดยใช้ภาษาอังกฤษได้ ทั้งๆที่ตอนแรกนึกภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะทำได้ ได้ยังไง

ได้ลองเป็นครูสอนว่ายน้ำให้เด็ก จินตนาการภาพไม่ออกเหมือนกันว่าตอนสอนเป็นไง รู้แค่ว่าต้องทำให้มันฟังกูให้ได้อะ ก็รู้ๆอยู่ว่าเด็กเล็กๆสมาธิสั้นกว่ากูอีก แต่สุดท้ายผลออกมา พ่อแม่เด็กชมว่า ทำดีนะ เพื่อนที่คุมสระก็ชมว่า โอเคนะใช้ได้ เหมือนเจอทางที่ใช่สำหรับตัวเองหรือเปล่าวะ 5555

แต่ขอขอบคุณชีวิตในอเมริกาที่ทำให้ได้เจอกับเรื่องที่ไม่เคยเจอตั้งหลายอย่าง แล้วก็ขอขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจ เอาชนะความกลัวของตัวเองจนได้ทำเรื่องที่ไม่เคยคิดดจะทำตั้งเยอะ และขอขอบคุณ ป๊า แม่ เจ๊ ตาล อี๊ๆ ทั้งหลายอีกครั้งที่สนับสนุนให้ได้มา คอยเป็นห่วงตลอด แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเดี๋ยวก็กลับแล้วอีกไม่นาน

ขอขอบคุณทาง American Learning ที่คอยช่วยเหลือให้คำปรึกษา ทั้งด้านเอกสาร การเตรียมตัวนะครับ ถ้าไม่ได้พวกพี่ ผมคงไม่ได้ไปได้รับประสบการณ์สุดคุ้มค่าที่อเมริกาแบบนี้แน่นอน  มั่นใจในความเป็นมืออาชีพของเอเจนซี่นี้ได้เลยครับ ทำงานไว งานดีครับ

จบครับ ขอบคุณที่อ่านจบ

รูปบรรยากาศ Work and Travel USA