ออมต้องขอบคุณโครงการออแพร์ที่สอนอะไรหลายๆอย่างในการใช้ชีวิตของออมมาก สอนให้ออมโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบมากขึ้น พึ่งตนเอง มองโลกกว้างขึ้น กล้าคิด กล้าพูด กล้าที่จะทำอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง แก้ปัญหาต่างๆที่เราต้องเจอในการใช้ชีวิตอยู่ที่นู่นตอนห่างไกลครอบครัว และยังสามารถเก็บเงินไปเที่ยวสถานที่ในฝันของตัวเองอย่าง มาชูปิกชูที่ประเทศเปรูอีกด้วย

เรื่องภาษาก็ถือเป็นอีกเรื่องที่พัฒนาไปไกลมากทั้งการพูด ฟัง อ่าน เนื่องจากเราต้องใช้สื่อสารกับทั้งเพื่อน โฮส และน้องๆ ในชีวิตประจำวัน เรามีความมั่นใจมากขึ้นในการพูดคุยกับเจ้าของภาษาซึ่งถือเป็นสิ่งที่ดีมากเมื่อเทียบกับตัวเองตอนก่อนไป

หลายคนถามว่าทำไมออมอยู่แค่ปีเดียว(สูงสุดจะอยู่ได้ 2 ปี) จริงๆชีวิตออแพร์ที่อเมริกาของออมสนุกมาก ได้ทำกิจกรรมอะไรแปลกๆใหม่ๆเยอะแยะ เจอเพื่อนจากนานานชาติที่คอยแลกเปลี่ยนพูดคุยเรื่องราวต่างๆกันตลอด แต่ออมรู้ตัวออมดีว่าออมยังอยากไปเที่ยวในอีกหลากหลายที่ อยากเจอประสบการณ์ใหม่ๆ สิ่งใหม่ๆตลอดเวลา ทำให้ออมตัดสินใจจะอยู่แค่ปีเดียว แต่ถึงจะปีเดียว แต่เป็นปีที่ออมจะจำไปตลอดชีวิต ถือเป็นปีที่ออมเติบโตก้าวข้ามความเป็นเด็กมหาลัยไร้ความรับผิดชอบไปเป็นอีกคนนึงเลย(อันนี้พ่อกะแม่พูดให้ฟังหลังจากกลับมา) ชีวิตออแพร์ของออม บางวันอาจจะสบายบางวันอาจมีปัญหา แต่ออมถือเป็นความท้าทายอย่างนึงเลยนะ ว่าวันนี้เราจะจัดการกับสิ่งเหล่านั้นยังไง ออมมีความสุขทุกครั้งเลยนะเวลามีคนที่เราไม่รู้จักทักมาถามเรื่องออแพร์ ว่าชีวิตออแพร์เป็นอย่างไร สบายดีไหม ปรับตัวยังไง ดีใจที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกะคนอื่น ออมถือว่าชีวิตออแพร์ออมประสบความสำเร็จนะ อย่างน้อยทุกครั้งที่เราเล่าให้ใครๆฟังว่าเราผ่านอะไรมาบ้างกว่าจะมาถึงจุดนี้ มันแอบมีความภูมิใจเล็กๆกับตัวเองที่ว่า เราผ่านเรื่องราวตั้งหลายอย่างที่คนตั้งหลายคนไม่มีโอกาศได้สำผัสกับสิ่งที่เราได้เจอ