กล้วย อธิตยา

Au Pair in Chicago, IL
with Bohnsack Family

 

ทำไมจึงตัดสินใจเข้าร่วมโครงการออแพร์?

สวีดัด สวัสดีค่ะ ชื่อ กล้วย อายุ 24 ปี พึ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยนครพนม จ. นครพนม คณะครุศาสตร์ เข้าร่วมโครงการออแพร์ได้ 4 เดือนแล้วค่ะ ที่ตัดสินใจเข้าร่วมโครงการนี้เพราะเรามีความฝันว่าอยากจะใช้ชีวิตในต่างแดน และเเน่นอนคืออเมริกา ประเทศที่หลายๆคนไฝ่ฝัน เราใช้เวลาเตรียมเอกสารเเค่เดือนเดียวเองค่ะ เก็บชั่วโมงเลี้ยงเด็กเพิ่มนิดหน่อย เพราะเราทำงานกับเด็กมาก่อนแล้ว คือฝึกสอนกับสอนพิเศษเสาร์อาทิตย์ด้วย เลยได้ชั่วโมงเลี้ยงเด็กเยอะนิดนึง ออนไลน์เเค่วันเดียวก็มีโฮสมาวิวแล้ว (เพราะช่วงนั้นโฮสกำลังหาออแพร์กันเยอะ อิอิ) ออนไลน์ 4 วัน มีโฮสมาวิว 3 ครอบครัว ครอบครัวเเรก ลูก 4 คน ครอบครัวที่สองลูก 3 คน และครอบครัวที่สามลูก 2 คน แต่เราตัดสินใจเลือกครอบครัวเเรกคือลูก 4 คน

 

เลือกโฮสแฟมิลี่อย่างไร?

มีหลายคนถามว่าทำไมรีบตัดสินใจละ เลี้ยงเด็กตั้งสี่คนเลยนะ ทำไมไม่เลือกครอบครัวที่มีเด็ก 2 หรือ 3 คน เพราะอายุน้องก็เท่าๆกันเลยค่ะ แต่ละครอบครัว ไม่มีเด็กเล็ก ซึ่งเราก็คาดหวังว่าจะไม่เลี้ยงเด็กเล็กเหมือนกัน เข้าเรื่องเลยค่ะ เราเลือกแมทช์กับครอบครัวแรกที่มีลูก 4 คน ฝาแฝดชายหญิงอายุ 7 ขวบ น้องผู้หญิงอายุ 5 ขวบ และน้องผู้ชายอายุ 3 ขวบอยู่ที่เมืองชิคาโก้ รัฐอิลลินอยส์ เราชอบโฮสพ่อแม่ ดูท่าทางใจดีและมีเหตุผลอีกอย่างคือ เขาเคยมีออแพร์มาแล้ว 4 คน เราเป็นคนที่ 5 ไม่เคยมีออแพร์คนไหนรีแมทช์ และก็มี 2 คนที่อยู่ 2 ปี นั่นก็หมายความว่า ครอบครัวนี้น่าจะดีในระดับหนึ่ง แล้วเราก็ชอบเหตุผลและวิธีการเลี้ยงลูกของโฮสแม่ด้วย (จากการคุยกับโฮสทาง Skpye และเอกสารที่โฮสแนบมาในอีเมล์) เราคิดว่าเราน่าจะได้ประสบการณ์ในการเลี้ยงเด็กของชาวต่างชาติในประเทศที่เขาพัฒนาแล้ว เพราะความฝันเราก็ยังคงอยากเป็นครูเหมือนเดิม แต่ที่เลือกเข้าร่วมโครงการออแพร์ แทนที่จะอ่านหนังสือรอสอบบรรจุรับราชการที่บ้านเรา เรามีความคิดว่าอยากพัฒนาตัวเองให้มากกว่านี้ อยากได้ประสบการณ์การใช้ชีวิตการอบรมเลี้ยงดู การเรียนการสอนของเด็กต่างชาติ รวมถึงอยากพัฒนาทักษะด้านภาษาอังกฤษของตัวเองด้วย เราจึงเลือกแมทช์กับครอบครัวนี้ ซึ่งก็เป็นไปตามที่คาดหวัง เราชอบวิธีเลี้ยงลูกของโฮสแม่มากๆ เราได้มีโอกาสสอนการบ้านน้อง ได้ไปดูการเรียนการสอนที่โรงเรียนของน้อง และกิจกรรมต่างๆที่เด็กต่างชาติเขาทำกัน เลยคิดเสียว่ามาศึกษาดูงานแล้วกันนะ

“ประสบการณ์ตกเครื่องแล้ว ตกเครื่องอีก ในอเมริกา”

ฮ่าๆๆ แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่มีปัญหาอะไรเลยนะคะ แต่มองว่าปัญหานั้นมีไว้ให้เราเรียนรู้ และฝึกทักษะการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ในส่วนของปัญหาที่เราเจอ ฮ่าๆๆๆ หัวเราะก่อนเล่า เล่าแล้วก็จะหัวเราะอีกที เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเอง เป็นคนเซ่อๆซ่าๆ และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เลือกอยากจะใช้ชีวิตในต่างแดน คืออยากฝึกตัวเองนั้นเอง และก็ได้ทดลองปัญหาใหญ่ตั้งแต่ยังไม่ถึงบ้านโฮสเลยค่ะ เป็นบุคคลที่ซวยมากๆ คือ ตกเครื่องบิน ตกแล้วตกอีกที่สนามบินนิวเจอร์ซีย์ก่อนบินไปชิคาโก้บ้านโฮสนั่นเอง ตกคนเดียวค่ะ เพื่อนคนอื่น 9 คนเพื่อนต่างชาติทั้งหมดได้บินหมด เหลือแค่เราคนเดียว อยู่สนามบิน3วัน2คืน กว่าจะถึงบ้านโฮส คือเรามองว่ามันเป็นปัญหาใหญ่เพราะเราพึ่งบินมาต่างประเทศครั้งเเรก แล้วเขาไม่ได้พูดภาษาเราด้วย โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ เพราะไม่มีซิม wifi ฟรีไม่มีให้เหมือนบ้านเรา เราต้องติดต่อเดินเรื่องเปลี่ยนไฟลท์ใหม่ ต้องมีสติตลอดเวลา รอฟังว่าสายการบินว่าประกาศอะไร เจอยกเลิกไฟลท์มาแล้วก็ต้องติดต่อใหม่ คือเรื่องนี้มันยาวมากๆเล่ายังไงก็ไม่จบ ฮ่าๆๆ แต่เอาเป็นว่าสุดท้ายเราก็ผ่านมันมาได้ และเราก็เชื่อว่าทุกคนถ้าเจอเหมือนเราก็ต้องผ่านไปได้เหมือนกัน เพราะสัญชาติญาณของมนุษย์ต้องเอาตัวรอดให้ได้อยู่แล้ว เพียงแต่ต้องมีสตินั่นเอง

ส่วนปัญหาอื่นๆ เมื่อมาอยู่ที่บ้านโฮส เเรกๆก็คงจะเป็นเรื่องอาหาร เพราะโฮสเราเป็นชาวอเมริกันแท้ๆ แต่ก็ต้องพยายามปรับตัว เราโชคดีที่ห้องเรามีห้องน้ำ ครัว โต๊ะทานข้าว ห้องนั่งเล่น และห้องนอน 2 ห้องไว้เผื่อมีเพื่อนมาค้างด้วย อันนี้โฮสบอกมา เราตื่นเต้นตรงที่มีครัวให้ เพราะเราชอบทำอาหาร และเป็นคนที่ทานอะไรยากด้วย พอมีครัวเราก็เลยทำอาหารทานเอง มีทานกับโฮสบ้าง ผลัดกันทำอาหารไทยอาหารอเมริกัน แรกๆทานด้วยกันบ่อย หลังๆมาก็อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง หรือเวลาที่เราทำอาหารไทยเผื่อโฮส (แล้วแต่อารมณ์และความขยัน) อาหารบางอย่างเราก็มีซื้อเองบ้าง ถ้าเกิดโฮสไม่ซื้อมา แต่ส่วนใหญ่ก็โฮสเป็นคนซื้อ เราสามารถบอกเขาได้ถ้าอยากได้อะไรพิเศษ แต่เราไม่ค่อยบอก คือโฮสซื้อไรมาก็ทำเท่าที่โฮสซื้อมา ซึ่งเขาก็จะพยายามซื้อวัตถุดิบของเอเชียมาให้เรา อ่อ ทักษะอีกอย่างที่เราจะได้เพิ่มจากการมาเป็นออแพร์คือ ทักษะการทำอาหารค่ะ ฮ่าๆๆ อันนี้หลายคนได้แน่นอน เช่นหุงข้าวโดยไม่ใช้หม้อหุงข้าวก็จะได้ลองทำ ในส่วนของ Homesick ก็มีบ้างค่ะ ทุกคนเป็น ก็พยายามดูหนังฟังเพลง ออกไป hang out กับเพื่อนทั้งไทยทั้งต่างชาติที่เป็นออแพร์ใกล้ๆกัน ก็สนุกไปอีกแบบค่ะ

“โฮสบอกว่าภาษาเธอดีขึ้นนะ ซึ่งมันเป็นการพัฒนาภาษาด้วยธรรมชาติของมันเอง”

อ่อ!! (หลายอ่อมาก) เรื่องภาษาอันนี้ก็เป็นปัญหาเช่นกันค่ะ มาแรกๆก็ต้องปรับตัวมากหน่อย เราฟังโฮสต้องสองถึงสามครั้งขึ้นไปถึงจะเข้าใจ บางครั้งต้องเขียน คือเราพอได้ภาษาในทักษะการอ่านและเขียนอยู่บ้าง แต่ฟังและพูดนี้เรายังต้องพัฒนาอีกเยอะ พอมาอยู่ได้เดือนกว่าๆ หรือ 2 เดือนเริ่มออกไปซื้อของ สั่งอาหารด้วยตัวเอง เริ่มฟังรู้เรื่องขึ้นบ้าง โฮสบอกว่าภาษาเธอดีขึ้นนะ ซึ่งมันเป็นการพัฒนาภาษาด้วยธรรมชาติของมันเอง เพราะเราได้ใช้ทุกวัน ไม่รู้ศัพท์คำไหนคือเปิด จดไว้บ้าง คำศัพท์ใหม่ๆ เริ่มจากพูดเป็นคำ ก็ประติดประต่อเป็นวลี จากวลีก็เป็นประโยคสั้นๆง่ายๆ ศัพท์ง่ายๆ จากประโยคสั้นๆก็เริ่มยาวขึ้น ใช้คำศัพท์ใหม่ๆขึ้น พอฟังโฮสพูด หรือเด็กพูด ก็ลองออกเสียงตาม ก็จะได้สำเนียงจากเจ้าของภาษาไปด้วย โดยรวมแล้วเราคิดว่าเรามีการพัฒนาและได้ประสบการณ์เยอะพอสมควรจากการใช้ชีวิต 4 เดือนที่นี่ ชอบเมืองชิคาโก้ด้วย ตอนซัมเมอร์สวยมากๆ แต่ไม่ชอบหน้าหนาว คือมันหนาวมากๆๆๆ ทั้งลมด้วย สมแล้วที่ได้ชื่อเล่นว่า Windy City แต่คิดว่าคนอื่นอยู่ได้ เราก็ต้องอยู่ได้ ก็ต้องปรับตัวกันไป

ฝากถึงเพื่อนๆที่อยากเป็นออแพร์?

สำหรับใครที่กำลังลังเลใจ หรือกำลังมองหาโอกาสการไปใช้ชีวิตในต่างเเดน โครงการออแพร์ก็เป็นอีกตัวเลือกหนึ่งที่น่าสนใจมากโครงการหนึ่งนะคะ สำหรับเราแล้ว เราคิดว่าตัดสินใจไม่ผิดค่ะ หาประสบการณ์ใหม่ๆสักปีหรือสองปี แล้วกลับบ้านไปสอบบรรจุครูก็ยังไม่สาย เราแบกหนักสือสอบบรรจุมาอ่านที่นี่ด้วย ว่างจากงานน้องๆไปโรงเรียน เราอยู่บ้านคนเดียว ไม่ทำอาหาร ทำขนม ก็อ่านหนังสือค่ะ เราลงทะเบียนกับ American Learning แค่เอเจนซี่เดียวค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย ขอบคุณพี่ทีน่าที่เทรนการทำเอกสาร การทำวีดีโอ การสัมภาษณ์กับโฮส ตั้งแต่ลงทะเบียน แมทช์กับโฮส จนกระทั่งมาอยู่ที่อเมริกา แม้แต่ วิธีหุงข้าว วิธีทำอาหาร หรือ Homesick พี่ทีน่าก็ยังช่วยจนหาย ฮ่าๆๆ ปรึกษาได้ตลอดและตอบเร็วมาก และพี่โบว์ทั้งสองพี่โบว์ด้วยนะคะ ไม่ผิดหวังจริงๆที่เลือก American Learning ขอบพระคุณค่า 

สนใจเข้าร่วมโครงการออแพร์
โทร 087-5660008